Speeltuin

Ik zit aan de rand van de speeltuin en aanschouw hoe mijn jongens zich met veel plezier laten omringen door het mulle lichtbruine zand van de zandbak. Even verderop spelen twee meisjes met een emmer en een schopje. Mijn oudste observeert hen aandachtig. Ik zie een verlegen glimlach om zijn mond verschijnen. Plots verschuilt hij zich volledig achter kleine broer, duwt hij deze lichtjes in de richting van de meisjes en hoor ik hem zacht zeggen: ‘Kijk, daar zijn kindjes.’ Hoopvol kijkt hij zijn broertje aan, zonder iets te vragen. Ik zie hoe hij ervan geniet wanneer deze ook werkelijk de meisjes aanspreekt.

Hij wil maar al te graag contact met anderen, maar weet niet altijd hoe hij het precies moet aanpakken. Dat heeft hij zelfs soms wanneer er een vriendje komt spelen. Dan komt hij schaapachtig aan me vertellen dat hij graag een vraag zou willen stellen aan zijn maatje maar dat hij niet goed weet hoe eraan te beginnen. Wat ben ik op zulke momenten trots op hem: de wil om contact te leggen is er en ik breng hem met plezier de fijne kneepjes bij. ‘Van proberen kan je leren’, heeft hij zo eens wijs geformuleerd. Hij kon het niet beter verwoord hebben!