Waarom kinderen en ouderen zoveel aan elkaar te vertellen hebben ...

screenshot uit 'Old People's Home for 4 Year Olds' - Channel 4

Onlangs zag ik op tv het programma ‘Old People's Home For 4 Year Olds’. In de Britse versie van dit hartverwarmende tv-experiment trekken tien kleuters van vier jaar oud zes weken lang op met elf bejaarden die in een woonzorgcentrum wonen. Gedurende deze weken ontstaat er een mooie band tussen beide generaties, die op fysiek en sociaal vlak allerlei uitdagingen krijgen voorgeschoteld. Zowel bij het begin van het experiment als op het einde worden de ouderen getest op vlak van o.a. mobiliteit en signalen van depressie. En wat blijkt? Bij maar liefst 80% van deze mensen is op het einde van het experiment een significant verschil te zien op beide vlakken! Een dame die aan het begin zelfs met haar rollator amper vooruit komt en bang is om uit haar stoel op te staan, rent aan het einde van het experiment vol zelfvertrouwen samen met haar vierjarig vriendinnetje een grasveld over. Twee proefpersonen die bij aanvang erg hoog scoorden op vlak van depressie-signalen, voelen zich na zes weken weer gelukkig en nuttig. Wat een interessante materie, wat een stof tot nadenken.

Bejaarden wegstoppen in een hoekje van de maatschappij, waarom zouden we dat doen? Intergenerationeel contact is zo enorm waardevol voor alle partijen. Niet alleen voelen ouderen zich daardoor nuttiger, meer gewaardeerd en minder eenzaam, ook bij kinderen/jongeren kunnen dit soort contacten bijzonder veel inzichten en vaardigheden bijbrengen. De kleuters in het programma leren allerlei interessants over vorige generaties, tonen op een spontane, nieuwsgierige manier interesse in de beperkingen én vaardigheden van hun nieuwe vrienden en leren zonder dat ze het zelf in de gaten hebben te zorgen voor en rekening te houden met ouderen.

Ook Belgisch sociaal wetenschapper Kasper Bormans besteedt veel aandacht aan de interactie tussen kinderen en bejaarden. Hij deed dit onder andere aan de hand van de tekeningen van honderd kinderen. Covid-19 legde een tijd zijn onderzoek stil, maar zorgde tegelijkertijd voor een grote doorbraak. Want wat bleek? De fysieke afstand die tijdens de coronaperiode noodgedwongen ontstond tussen kinderen en hun grootouders, zorgde ook voor een psychische afstand. Dat weerspiegelde zich in de kindertekeningen: in vergelijking met de periode vóór Covid-19 zijn intrede deed tekenden ze hun oma en opa net na de grootste coronagolven gemiddeld maar liefst 33% kleiner. Een ontdekking die niet zomaar mag genegeerd worden. In de klinische psychologie wijzen kleiner wordende figuren in kindertekeningen immers op afstandelijkheid en afnemende betekenis. Kasper Bormans liet daarna de kinderen op een onderbouwde manier spelletjes spelen en wandelingen maken. Benieuwd wat er toen gebeurde? Wel, ze tekenden de ouderen daarna weer groter.
Zo zie je maar: intergenerationeel contact heeft ook een grote invloed op het beeld dat generaties zich van elkaar vormen.

Bij deze dus een warme oproep: betrek kinderen in het contact met en bij de zorg voor bejaarden, zelfs wanneer deze ziek worden en bijvoorbeeld dementie krijgen. Het enthousiasme, de spontaniteit, de nieuwsgierigheid, de flexibiliteit en het inlevingsvermogen van kinderen staat dit contact niet in de weg. Integendeel: het kan zo verrijkend zijn voor alle generaties!

P.S.: zag je mijn boek 'Waarom Greet zoveel vergeet' al? Aan de hand van dit samenleesboek geef je op een laagdrempelige manier meer uitleg over dementie aan kinderen! Lees er HIER alles over.