Zoveel je wil

Iedere woensdag is zoonlief trouw op post om een van zijn favoriete hobby's uit te voeren: programmeren. Veilig achter het scherm, met een vertrouwd toetsenbord aan zijn vingers en vooral niet te veel contact met de andere kinderen. Zo heeft hij het graag; daarvan geniet hij.

Ditmaal mogen de ouders het laatste halfuur komen kijken. Benieuwd en ook best trots op wat hij ondertussen al kan, staan kleine broer en ik het laatste nieuwe spelletje van de zoon te bewonderen.

Een van zijn medeprogrammeerdertjes heeft wat te vieren: hij komt langs met een groot plateau vol lekkers, om te trakteren voor zijn verjaardag. Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe ieder kind netjes één stukje cake en één snoepje neemt. Dan komt de jongen langs bij mijn zoon. Ik zie hem vertwijfeld kijken naar al dat zoets dat hem vrolijk toelacht. Amper hoorbaar en zonder hem aan te kijken richt hij zich tot de jarige: "Hoeveel mag ik er nemen?" Schijnbaar gezegend met een prima gehoor, antwoordt de jongen nonchalant: "O, zoveel je wil'

Zoonlief neemt een stukje cake, dan neemt hij een snoepje... en nog een... en dan nog een... Hij neemt rustig de tijd om te kiezen. Ze zien er tenslotte allemaal zo lekker uit en hij mag beslist geen foute keuze maken. Dan neemt hij er nog een... en... dan maan ik hem aan te stoppen. De jongen haalt opgelucht adem.

Hij deelt verder uit en ik zie opnieuw ieder kind netjes één stuk cake en één snoepje nemen, zonder aarzelen, zonder iets te vragen. Zomaar uit het niets begrijpen ze een ongeschreven code, die zoonlief onmogelijk kan begrijpen.

Niet veel later richt hij zich dan ook fluisterend tot mij. "Ik wist niet hoeveel ik er mocht nemen. Dat was helemaal niet duidelijk." Zijn zorgen verdwijnen al snel als sneeuw voor de zon als meteen daarna snoepje na snoepje in zijn mond verdwijnt. En ik kan niet anders dan hem schattig vinden, mijn bijna-elfjarige lieve, unieke bink.