Zakdoek

Snif, snuif, snuif... Om de zoveel tellen en soms nog veel frequenter snuift de zoon met zijn neus. Dat doet hij al een tijdje en volgens mij is het een tic. Ditmaal zitten we aan de ontbijttafel en eens je je op een geluid begint te focussen - je kent dat vast wel - lijkt dat steeds grotere vormen aan te nemen in je hoofd. Er lijkt ook niets anders meer te bestaan dan dat ene uiterst irritante geluid. Ik besluit hem er dus maar over aan te spreken en vraag hem of het een tic is. Doorgaans kan hij die dingen immers zelf goed inschatten en kunnen we daarna samen naar een oplossing zoeken. "Nee," snauwt hij me toe, "dat is géén tic! Ik heb gewoon veel snot." Fronsend kijkt hij me aan. "Goed," zeg ik enthousiast, "dan is er een heel simpele oplossing... een zakdoek! Ga er boven maar snel eentje halen." Zijn frons wordt nog veel dieper. "Ik wíst dat je dat ging zeggen en ik heb geen zín om een zakdoek te gaan nemen!" grommelt hij. Met harde stappen hoor ik hem de trap op lopen. "Het is jóúw schuld als mijn cornflakes straks zijn uitgedroogd!" roept hij nog snel. Kleine broer en ik kijken elkaar aan en we kunnen een kleine lach niet onderdrukken. Wat een gedoe toch om een simpele zakdoek... Halverwege de trap keert hij op zijn stappen terug. "Ik vind mijn zakdoeken niet hoor. Ik dacht echt dat ze in de trapmand lagen, maar jij zegt dat ze boven liggen. Dus dan vind ik ze niet hè!" Ditmaal is het mijn beurt om te fronsen. Zakdoeken in de trapmand... Waar heeft hij het toch over?! "Zie je wel," roept hij verontwaardigd, "jij laat mij helemaal naar boven gaan en mijn zakdoeken liggen gewoon in de trapmand!" Hij komt de kamer weer binnen met een pakje papieren zakdoeken in zijn hand. "O, je bedoelt papieren zakdoeken. Ik dacht dat je een gewone ging nemen." zeg ik zo begripvol mogelijk. Boven zijn hoofd verschijnt haast een donderwolk. "Dus nu moet ik wéér naar boven want dit zijn volgens jou geen zakdoeken. Én nu zijn mijn cornflakes uitgedroogd!"