Foute Pokémonkaart

Pokémonkaarten... Al geruime tijd spelen ze binnen ons gezin een bijzonder belangrijke rol.

Komen onze jongens in de buurt van een speelgoedwinkel, dan kunnen ze daar onmogelijk voorbij lopen zonder even langs het rek met de Pokémonkaarten te gaan. Hun zakgeld wordt frequent tot op de cent nageteld om zich ervan te vergewissen hoeveel pakjes kaarten ze ermee kunnen kopen en staan er kaarten in de aanbieding dan lopen ze helemaal over van enthousiasme. De vloer van hun kamers - en bij uitbreiding ook de rest van ons huis - ligt voortdurend bezaaid met kaarten, een boekje met de allermooiste en -sterkste exemplaren wordt altijd overal mee naartoe gesleept en keer op keer weer uitgebreid bewonderd en besproken.

Vooral onze oudste is vollédig in de ban van zijn favoriete kaarten. Waar de jongste zich al eens luidop durft af te vragen hoe lang zijn interesse nog zal aanhouden (om daags nadien alweer met een nieuw pakje thuis te komen), is de oudste er helemaal van overtuigd dat zijn liefde voor Pokémonkaarten nooit zal uitdoven. Hij kent ze allemaal bij naam, memoriseert feilloos hun eigenschappen en kan zijn geluk niet op wanneer hij een sterke kaart in handen krijgt die hij nog niet in zijn bezit had.


Toen hij niet zo lang geleden twaalf werd kreeg hij een eigen smartphone. Al snel ging hij op zoek naar leuke app'jes en het duurde - uiteraard - niet lang voor hij de zoekterm 'Pokémon' ingaf. Een hele nieuwe wereld ging voor hem open toen bleek dat hij in slechts enkele stappen zijn eigen kaarten kon ontwerpen. Een eigen foto, een naam die hij zelf mag verzinnen, eigenschappen die hij volledig naar zijn hand zet, ... Fantastisch! De ene na de andere kaart ontstond uit zijn eindeloze 'Pokémon-fantasie' en wat was hij toch trots op zijn zelfgemaakte kaarten!

Toen zijn twee jaar jongere nichtje onlangs een dag op bezoek was, duurde het dan ook niet lang voor hij de ene na de andere zelfgemaakte kaart uitgebreid aan haar toonde en met haar besprak. Bewonderend keek ze toe.

Wat ik al van ver zag aankomen, verraste hem zichtbaar: met sprankelende ogen vroeg ze hem of ze ook een kaart mocht maken. Haar eigen Pokémonkaart, ze zag het meteen helemaal zitten. Aangemoedigd door onze jongste, zat ze niet veel later met de smartphone in haar handen vrolijk te ontwerpen.

Wat ze in haar enthousiasme niet opmerkte, was het sombere, ietwat paniekerige gezicht van haar grote neef. Plichtbewust beantwoordde die elke vraag die ze stelde en hielp hij haar de kaart te maken die ze met veel plezier uit haar fantasie liet ontstaan. Ik zag van op een afstand hoe hij steeds ongemakkelijker naast haar zat en boven zijn ogen verscheen een diepe frons.

Toen hij me niet veel later apart nam, was ik daar dan ook helemaal niet verbaasd over. 'Moet die kaart nu op mijn smartphone blijven staan?' fluisterde hij zo stil mogelijk in mijn oor. 'Ik heb ze niet zelf gemaakt. Ik wil niet dat ze op mijn smartphone staat.' De wanhoop stond in zijn ogen te lezen. Dat ik ze wel zou afdrukken en dat hij ze daarna mocht verwijderen, legde ik hem rustig uit. Enigszins gerustgesteld, maar toch nog met de nodige spanning in zijn lichaam keerde hij terug naar zijn nichtje. Eén blik op het scherm was voldoende om hem weer helemaal te laten verstijven. Met een vertwijfelde blik kwam hij meteen weer schoorvoetend naar me toe. 'Ze gebruikt een foto waar wij alle drie op staan. Maar dat kan niet. Er bestaan geen kaarten waarop drie Pokémon even belangrijk zijn. Ik wil die Pokémon niet zijn. Ik wil niet dat ze deze foto gebruikt.' Ik zag hoe de tranen in zijn ogen stonden.

Nog voor ik wat kon antwoorden, keerde hij terug naar haar. 'Kijk, zo kan je je eigen gezicht op de kaart zetten, zonder ons erbij,' probeerde hij subtiel. Knap van hem. Zoiets was hem enkele jaren voordien vast niet gelukt. Zijn fijne poging haar kaart enigszins 'aanvaardbaar' te maken, viel helaas in dovemansoren. Geamuseerd maakte ze hem duidelijk dat ze het juist leuk vond dat ze allemaal samen op de foto én dus ook op de kaart stonden. LEUK, hoe kan ze dit nu LEUK vinden? Ik zag het hem denken, maar hij zei niets. Nogmaals kwam hij bij mij checken of hij de kaart meteen van zijn smartphone zou mogen verwijderen van zodra ik ze afgedrukt had. En zo gebeurde het dan ook.

Toen ze trots haar eigen kaart aan hem toonde zag ik hoe alles in hem tegen wrong en het hem moeite kostte zelfs maar naar de kaart te kijken. Maar hij deed het. Pas toen hij zich er na afloop van haar bezoek kon van verzekeren dat ze ook haar 'o zo foute kaart' had meegenomen, viel de spanning volledig van hem af.

Mijn bewondering voor zijn subtiliteit zindert nog steeds na.




(gepost met toelating van zoonlief)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts