Boze juf

‘De juf is altijd boos’, zegt hij met een sip gezicht. Vreemd, zo ken ik zijn juf helemaal niet. Ze komt bij mij over als een enthousiaste, opgewekte vrouw en ze ziet er niet bepaald onvriendelijk uit. ‘Op wie is ze dan boos?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Dat weet ik niet… op iedereen denk ik. Maar ik durf op school niet stout te zijn, hoor.’ Dat laatste heeft hij mooi verwoord. Ik kan het me ook niet voorstellen dat hij zich doelbewust stout zou gedragen in een situatie waarin hij zich niet 100% thuis voelt. ‘Weet je zeker dat ze boos is?’ vraag ik door. ‘Ja, ze praat altijd zo luid. Daarom denk ik dat ze boos is’, vertelt hij me starend naar de muur en helemaal wit van emotie.

Daar heb je het! Zijn juf is inderdaad zeer enthousiast en… tja, luid. Zijn vaste associatie ‘luid = boos’ wordt aangesproken en dat er ook een andere reden kan zijn voor dat luide praten, komt niet eens bij hem op.