Nieuwjaarsbrief


Toen hij jaren geleden voor het eerst een nieuwjaarsbrief mocht voorlezen - echt zélf lezen - ging dat op zijn zachtst gezegd heel moeizaam. Lezen was niet zijn grootste kwaliteit, voor een publiek staan nog veel minder. Toen ik als souffleur ter hulp schoot was hij dankbaar, maar achteraf gezien toch ook weer niet. Hij wou zijn brief immers zélf lezen. Alleen, hij durfde niet... En toen hij het dan toch probeerde was het zó zacht dat niemand hem hoorde.

Jaar na jaar ging het beter. Hij leerde beter lezen en hij durfde stapje per stapje zijn stem iets meer te gebruiken. Vorig jaar keek hij zelfs voor het eerst zijn publiek aan en las hij met een glimlach op zijn gezicht.

Dit jaar mocht ik zijn brieven absoluut niet op voorhand lezen. Dat moest ik hem plechtig beloven vooraleer ik ze in handen kreeg om ze ergens veilig op te bergen. Wat hij me wél al wou vertellen, was dat hij samen met een klasgenoot de tekst van een van de brieven zélf had gemaakt.

En dan kwam het moment waarop hij zijn brief zou lezen. Zonder enig teken van zenuwen en met luide, duidelijke stem las hij zijn tekst voor. Hij stond zelfzeker, met rechte rug en las met een levendige intonatie. De tekst was fantastisch, geschreven door een elf- en twaalfjarige... amper te geloven.

Jubelend over zijn prestatie nam ik zijn brief aan. Hij glom van trots. 'Hebben jullie die tekst echt zélf geschreven? Zo knap!' jubelde ik verder. Verbaasd keek hij me aan en lichtjes ontstemd fronste hij zijn wenkbrauwen: 'Mama, ik héb die tekst niet geschreven;' beet hij me toe met de intonatie van een geërgerde puber, 'ik heb hem getypt.' Juist is juist.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts