Gelogen

Schoorvoetend en met een gezicht als een dreigende donderwolk stapt hij van zijn schoolbus. Moe, denk ik voor een tel, om de volgende seconde al te beseffen dat het meer is dan dat. Hij mijdt mijn blik en kromt zijn rug nog wat harder als ik hem zoals steeds begroet met een vrolijke "hallo!" Lang hoef ik niet op een verklaring te wachten. "Papa heeft gelogen", zegt hij terwijl hij zijn boekentas op de vloer laat neerploffen. "Hij zei dat het vandaag ging regenen en het heeft helemaal niet geregend!"

Bijna tien is hij inmiddels en ver bovengemiddeld begaafd, dat ook. Hij weet wel degelijk dat papa's niet in staat zijn het weer te veranderen. Hij weet ook dat weermannen en -vrouwen het niet steeds bij het rechte eind hebben. Dat weet hij allemaal; dat begrijpt hij ook ten volle. En toch heeft papa gelogen. Hij heeft gezegd dat het zou regenen en heeft daarbij in zoonliefs hoofd een beeld van druppels, regenjassen en natte stoeptegels geschetst. Een beeld dat niet overeenkomt met de zonnestralen die hij door het venster ziet priemen en het gekwetter van vrolijke vogels in de tuin.

Enige minuten staart hij voor zich uit, rechtopstaand in de woonkamer. Ik zie haast hoe de radertjes in zijn hoofd alles trachten te verwerken. Dan verzacht plots zijn blik. Zijn mondhoeken krullen een millimetertje omhoog. Hij kijkt me aan, bijna recht in mijn ogen. Of hij buiten mag spelen, op de trampoline, in de zon. Hij begrijpt mijn glimlach niet, maar wat geniet ik als ik hem daarna steeds vrolijker zie springen en zie genieten van het heerlijke warme weer.

Reacties

  1. oh wat een heerlijk blogje, geweldig, ik kan het me zo voorstellen en hopen voor je dat dit blijft groeien xxx

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts