Teen

'Au!' roep ik geschrokken uit. Ik ben net met een smak op de vloer terecht gekomen toen ik in mijn keuken van een laddertje gleed. In eerste instantie voel ik nergens pijn, maar dan steekt er een groeiende pijn op aan mijn scheenbeen. Ik zet me neer op de keukenvloer en stroop mijn broekspijp op om even te checken. Terwijl ik slechts enkele kleine schrammetjes constateer, merk ik plots een niet al te kleine plas bloed op. Geschrokken slaak ik een gil. Mijn jongste zoon komt meteen toegesneld: 'Mama, mama, wat is er? Heb je je veel pijn gedaan?' Ik zie de angst in zijn ogen wanneer ook hij het bloed opmerkt. Het blijkt van mijn grote teen te komen. Daar is blijkbaar een stuk afgescheurd zonder dat ik ook maar iets voelde. Geleidelijk voel ik ook daar pijn opkomen. Mijn adem stokt. Zoonlief staat sprakeloos naast mij. Hij aait me nog even over mijn hoofd en rent dan naar zijn grote broer. 'Mama is gevallen en ze heeft veel bloed!' hoor ik hem met schrille stem uitroepen. Plots begint hij te huilen, onbedaarlijk. Grote broer neemt daarop de afstandsbediening van de televisie, zet het volume wat hoger en kijkt verder naar een programma dat hij ongetwijfeld al tientallen keren gezien heeft. Enkele tellen later zie ik hoe hij geërgerd naar zijn huilende kleine broer kijkt, hem een duw geeft en verontwaardigd uitroept dat hij onmiddellijk moet stoppen met lawaai maken. 'Maar... mama heeft pijn!' huilt deze verder. Grote broer geeft hem nogmaals een duw en met een 'stop - met - wenen' tracht hij opnieuw zijn broertje te laten zwijgen.

Ik zit nog steeds op de keukenvloer en doe mijn uiterste best om het bloeden te laten stoppen en vooral om zelf kalm te blijven. Mijn jongste rent weer naar me toe en ik spreek hem geruststellend toe terwijl ik over zijn rug aai. Hij stopt met huilen; zijn bezorgde blik blijft. 'Mag ik even gaan tv kijken?' vraagt hij voorzichtig. Natuurlijk mag dat. Het bloeden is ondertussen zo goed als gestopt en ik heb al gebeld naar mijn man en naar de huisarts. Een uur later word ik daar verwacht en ook manlief zal mee komen.

Mijn vijfjarige rent voortdurend over en weer tussen mij en de televisie. Iedere keer komt hij bezorgd vragen of het al wat beter gaat en of hij me ergens mee kan helpen. Mijn zevenjarige blijft onverstoord televisie kijken. Ik vraag me af of hij überhaupt gemérkt heeft dat ik gewond ben. Ik besluit het hem rechtstreeks te vragen. Met tegenzin komt hij dan toch maar eens kijken. Bij het zien van mijn bloed, lijkt hij even te schrikken maar hij reageert amper zichtbaar. 'Ik heb veel pijn en we gaan zo meteen naar de dokter, zodat die me beter kan maken.' verduidelijk ik hem de situatie. Zuchtend keert hij me de rug toe. 'O nee, dat gaat toch niet te lang duren hè? Ik wil nog veel kunnen spelen.' zegt hij terwijl hij weer van me weg stapt. Kleine broer komt naast me zitten. 'Mama toch, ik blijf wel bij je. Broer snapt er niets van.'

Wanneer mijn man thuiskomt barst ik plots in tranen uit. Ik denk niet dat het helemaal door die gewonde teen komt.