Mag ik?


Zo vlekkeloos als gisteren de ochtend verliep, zo moeizaam verloopt hij nu. Zoonlief kwam gisteren goedgemutst en schijnbaar zonder al te veel spanning van de school terug. Het was echter naïef van me te hopen dat hij ditmaal zonder overprikkeling weer in de schoolroutine zou rollen na een drukke kerstvakantie.

Uitdrukkingsloos voor zich uit starend komt hij voetje voor voetje de badkamer in geschoven. Na wat aanmoedigingen trekt hij braaf zijn kleren uit en stapt hij zonder morren bij kleine broer in het bad. Wanneer ik even later onder de douche sta, hoor ik voortdurend gegil en gejammer. Duwend en trekkend vind ik nog even later de broers in bad. Kleine broer was met zijn voet nét iets over het midden van de badmat gekomen, op zíjn terrein. En dat kan natuurlijk niet onbestraft blijven, meent grote broer. Wanneer ze zich eindelijk netjes gewassen hebben, laat ik het badwater weglopen. Gefascineerd kijkt hij toe hoe het water zich kolkend een weg baant uit de badkuip. Bijna kan ik een glimlach bepeuren, maar wanneer het laatste restje water net slurpend door het badputje werd opgezogen, valt zijn gezicht weer in uitdrukkingsloze modus. Bewegingsloos blijft hij voor het bad staan. Mijn aanmoedigende stem lijkt hij niet te horen. Iets strenger spoor ik hem aan om zich af te drogen. Piepend en kreunend keert hij me de rug toe. Wanneer ik hem gebied om zich naast de verwarming te gaan aankleden zodat hij het lekker warm krijgt, krijg ik als antwoord een boze 'ik weet niet hoe ik daar geraak'. Kleine broer kijkt hem vragend aan. 'Maar... je moet toch gewoon tot hier stappen?' zegt hij van bij de verwarming. Zachtjes duw ik mijn zoon tot bij zijn stapeltje met kleding. 'Zo, kleed je nu maar aan', zeg ik vastberaden. Zonder aarzelen keert hij op zijn stappen terug en gaat hij exact staan waar hij vandaan kwam. 'Nee! Ik kan niet tot daar stappen', zegt hij koppig terwijl hij zijn ogen strak op de vloer houdt.

De minuten vliegen voorbij en al mijn pogingen om hem terug op de rails te krijgen en hem zijn ochtendroutine te laten afwerken lijken amper te baten. Steeds strenger spreek ik hem toe. Ik verlies echter mijn geduld niet en ik ben trots op mezelf. Net voor kleine broer en ik naar de ontbijttafel vertrekken geef ik hem klaar en duidelijk een samenvatting van de stappen die hij nog dient te ondernemen voor hij ons kan komen vergezellen aan tafel. Ondertussen heeft hij toch al zijn ondergoed aan en staat hij met zijn broek in zijn handen klaar om zich verder aan te kleden. Even later hoor ik alweer gegil vanuit de badkamer. 'Mag ik me verder aankleden? Mag ik me verder aankleden? Mag ik me verder aankleden?' klinkt het onophoudelijk. 'Ja, natuurlijk', roep ik hem toe vanuit de woonkamer terwijl ik volop de fruit- en koekendoosjes voor de kinderen vol stop. Even later hoor ik weer een heleboel gestommel vanuit de badkamer. 'Mamaaaaaaaaaaa!' roept hij dwingend en huilend tegelijk. 'Màmaaaa, màmaaaaaaaaa, màmaaaaaaaaaaaaaaa!' klinkt het alweer nog voor ik de tijd krijg om te antwoorden. 'Mag ik mijn tanden poetsen?' vraagt hij jammerend. Mijn man dient zich nog verder klaar te maken en gaat zijn zoon vergezellen in de badkamer.

Even later hoor ik hem bovenaan de trap zoonlief geruststellend toespreken: 'Maar nee, mama gaat zeker niet boos zijn dat je je hebt aangekleed en je tanden hebt gepoetst. Dat vindt ze juist flink!', 'Maar... mama praatte zo luid. Ze was toch boos? Gaat mama nu ook boos zijn als ik naar beneden ga en ga ontbijten?' Ditmaal ben ik degene die uitdrukkingsloos voor zich uit staart... Ik bijt op mijn lip en probeer zo enthousiast mogelijk te reageren wanneer hij eindelijk aan de ontbijttafel verschijnt.

Reacties

Populaire posts