Letterlijk

'We kregen vandaag een ijsje van de juf, maar ik heb het mijne niet opgegeten', zegt hij met zijn mondhoeken naar beneden gekruld en met zijn ogen naar de vloer gericht. 'We mochten de kleur zelf kiezen en ik heb een rood ijsje gekozen, want dat is mijn lievelingskleur', vult hij aan alsof hij me met het laatste deel van zijn zin interessante nieuwe informatie aandraagt. 'En wat was dan het probleem met jouw ijsje?' vraag ik hem verwonderd. 'Mijn vriendinnetje had gezegd dat het van varkensbloed gemaakt was en toen durfde ik het niet meer op te eten.'

 

'Wauw, je bent zo mooi aan het kleuren! Knap hoor!' bejubel ik hem haast overdreven wanneer ik zie dat hij op het doopfeest van zijn kleine neefje tussen de andere kinderen met zijn tong uit de mond een tekening zit in te kleuren. Tekenen heeft hij altijd al graag gedaan en daar is hij nu ook nog bijna iedere dag mee bezig. Zolang hij zélf maar mag bepalen wat er op zijn blad verschijnt. Aan kleuren heeft hij daarentegen een grondige hekel. Het nut ervan lijkt hem volkomen te ontgaan. En geef nu toe, waarom zou je je tekening inkleuren als de niet ingekleurde versie perfect weergeeft wat je wil afbeelden? De nauwkeurige motorische vaardigheden die bij kleuren horen gaan hem bovendien niet bijzonder vlot af. Mijn hart maakt dus werkelijk een sprongetje wanneer ik hem nu zo ijverig een tekening zie inkleuren. Vertwijfeld kijkt hij me aan terwijl ik hem zachtjes over zijn rug aai. 'Maar... ik doe dat helemaal niet graag', mompelt hij met een schuldige blik. 'Waarom doe je het dan?' reageer ik verbaasd. 'Mijn tante had gezegd "Ga nu allemaal maar mooi kleuren" en ik dacht dat ik dat moest doen, maar ik wil veel liever tekenen.' Met open mond kijkt hij me aan wanneer ik zijn blad omkeer en hem geruststellend vertel dat hij ook mag tekenen. 'Echt? Maar dan gaan de mensen hier toch niet boos zijn hè?' vraagt hij met een mengeling van verbazing en opluchting doorheen zijn stem. 'Nee, lieverd. Als jij liever tekent dan mag je dat zeker doen' zeg ik met een glimlach, maar ergens diep vanbinnen voel ik tegelijk een pijnscheut.

Een manifestatie in onze straat, haast vlak voor onze voordeur. Ze werd aangekondigd en we zien vanuit ons venster inderdaad steeds meer mensen samendrommen. Alles lijkt er vrij rustig aan toe te gaan en we verlaten ons huis voor een uitstapje. Wanneer we terugkomen, blijkt de hele straat door de politie te zijn afgezet. Zelfs een waterkanon en verschillende politiekorpsen met bijbehorende voertuigen en wapenuitrusting zijn van de partij. Blijkbaar hebben we net het heetst van de strijd gemist, gelukkig. Naast de indrukwekkende hoeveelheid politie en een heleboel kijklustigen is er eigenlijk niets te zien. Of we onze straat niet in mogen, vragen we beleefd aan een van de agenten. Onze voordeur bevindt zich immers slechts enkele meters verder en het gevaar lijkt ondertussen wel geweken. 'Neen', antwoordt de man resoluut, 'ga maar enkele straten verder staan. Wie weet ontploft de boel hier zo meteen opnieuw en dan kunnen er maar beter geen kinderen in de buurt staan.' We begrijpen zijn bekommernis en gaan opnieuw op wandel. Terwijl de jongste honderduit vraagt over wat er allemaal gaande is, blijft de oudste verdacht stil. Ik bespeur een bedenkelijke blik en plots vraagt hij heel serieus: 'Mama, gaat ons huis ontploffen?' Ik probeer zijn foutieve beeld met al wat ik in huis heb te ontkrachten, maar het kwaad is al geschied. 'De politieman heeft gezegd dat er een ontploffing komt, dus... wanneer gaat ons huis nu ontploffen? En gaat het echt wel ontploffen?' vraagt hij keer op keer opnieuw. Naar onze antwoorden lijkt hij niet eens te luisteren. Wanneer we uiteindelijk - onder politiebegeleiding - weer in ons huis mogen, gaat zoonlief stilletjes in de zetel zitten. Hij staart voor zich uit. Haast stoïcijns richt hij zich plots tot mij: 'Mama, wanneer zal ons huis nu eindelijk ontploffen?'

 

Wat moet de wereld er raar uitzien als je alles toch o zo letterlijk opvat.