Zelf wakker worden


Maandagochtend. Als ik me bedenk hoe zoonlief op zondagavond zijn bedtijd eindeloos bleef rekken met allerlei ritueeltjes die tegen elke prijs moesten worden afgewerkt en hoe hij na talloze protestacties veel te laat uitgeput in slaap viel, zinkt de moed me al bij voorbaat in de schoenen.

Ik had me mentaal voorbereid op een zware periode tijdens zijn aanvangsweken in het eerste leerjaar: nieuwe juf, nieuwe klasgenoten, nieuw lokaal, nieuwe speelplaats, nieuwe dagindeling, nieuwe leerstof, ... Ik wist dat deze aanpassing niet gemakkelijk zou zijn, maar dat hij het ons (en natuurlijk ook zichzelf!) voor en na schooltijd zo zwaar zou maken, was toch moeilijk te voorspellen.

Na het slaaptekort bij de aanvang van deze nieuwe week weet ik dus al bij voorbaat dat de ochtend - op zijn zwakst gezegd - stroef zal verlopen. Toch stap ik met de glimlach zijn kamer binnen en tracht ik hem zo opgewekt mogelijk te wekken. Tot mijn verbazing staat hij vrijwel meteen naast zijn bed. Daar blijft hij de komende minuten echter ook staan. Omdat ik weet dat hij iedere ochtend met zijn armen volgestouwd met knuffels naar de ontbijttafel trekt, spreek ik hem er ook meteen over aan wanneer hij uiteindelijk met slechts één knuffel in de hand geklemd zijn kamer verlaat. Met een blik op oneindig opent hij meteen zijn hand, waardoor de knuffel op de grond valt. 'Ik mag geen knuffels meenemen van jou' zegt hij monotoon met zijn lichaam en ogen van me afgewend. Ik duw mijn eigen armen vol met zijn knuffels en trek samen met kleine broer naar de badkamer.

Na enkele minuten komt hij voetje voor voetje binnen. 'Ik ga niet in bad, zeker niet!' roept hij verschrikt uit, wijzend naar mijn jongste die zich reeds flink in bad zit te wassen. Vragend kijk ik hem aan. Helemaal verkrampt en met priemende ogen kijkt hij naar zijn broers blote rugje. Daarop kleeft een grote pleister. 'Ik wil zijn bloed niet zien! Ik ben daar bang van!' roept grote broer opstandig. 'Ik ga niet in bad!' Hem ervan overtuigen dat het (overigens best kleine) wondje al lang niet meer bloedt en dat een 'pijntje' niets is om zo bang voor te zijn, is in deze situatie onbegonnen werk. Ik spoor de kleinste aan om zich snel te wassen zodat hij plaats kan ruimen voor zijn broer. Na heel wat 'gedoe' weet ik mijn oudste er toch van te overtuigen dat het niet nodig is om nieuw badwater te nemen nadat zijn gewonde broer erin heeft gezeten. Hem ertoe aanzetten zichzelf te wassen en dan ook nog eens terug uit bad te komen, kost me zoveel energie dat ik mijn hart een slag voel overslaan. Ondertussen doet kleine broer zowat alles behalve zichzelf aankleden. Ik wijs nog een laatste keer naar het klokje dat duidelijk aangeeft wanneer ze geacht worden klaar te zijn en ik begeef me naar beneden. Zucht.

Wanneer er zowat tien minuten later nog steeds geen kinderen aan de ontbijttafel te zien zijn, gaat mijn man een kijkje nemen. Aan het gestommel te horen loopt het ook nu nog steeds niet bepaald van een leien dakje. Dan hoor ik plots de stem van mijn jongste in de traphal. 'Komaan, nog een paar trapjes, je bent al bijna in de helft' hoor ik hem bemoedigend zeggen, 'Ja, je kan het wel, nog eventjes' gaat hij verder. Wanneer hij beneden arriveert, blijkt zijn broer nog steeds op de trap te staan, bewegingsloos, in staking. 'Ik kan niet van de trap' oppert hij, en ik denk ik dat ik hem zelfs moet geloven. Hij lijkt volledig geblokkeerd. Na weer heel wat geduld - waarvan ik niet eens wist dat ik het nog bezat - krijg ik hem aan tafel. Daar blijkt een chocomelk te staan van een ander merk dan gewoonlijk. Ik zie de paniek in zijn ogen. 'Nee, die lust ik niet. Die ga ik niet drinken. En mijn boterhammen lust ik ook niet.' zegt hij bijna akelig vastberaden. Tegelijkertijd zie ik hoe zijn hele lijfje verkrampt en hoe zijn blik zich vult met een mengeling van angst, verdriet en radeloosheid.

Zijn boekentas zelf inladen weigert hij pertinent, naar beneden gaan om zijn jas en schoenen aan te trekken lijkt wel een marteling. Plots kijkt hij me recht in de ogen. 'Waarom heb je mij wakker gemaakt? Ik wou helemaal zélf wakker worden' zegt hij beschuldigend en verdrietig tegelijk. Mijn afscheidsknuffel wordt niet beantwoord. Uitgeput en met een knoop in mijn maag vertrek ik naar mijn werk. Ik zie dat het regent maar de druppels voel ik niet.

Reacties

  1. Hoe akelig herkenbaar toch weer... en dan is echt NIETS goed he, op zo'n momenten. Want net dan... als hij dan al weken geen kipcurry heeft gegeten en ik het dus ook niet meer koop, wil hij net op zo'n moment kipcurry op zijn boterham ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, ook dat is héél herkenbaar voor mij! Dat is bij hem dus ook zo...

      Verwijderen
  2. Of brood dat van een andere bakker komt omdat die in verlof is... Zelfs wanneer dat brood wel van onze 'vertrouwde' bakker komt maar toevallig in een andere broodzak (een broodzak met reclame van jeugdbeweging of zo) zit, zal hij er niet van eten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toch een fijn om te horen dat ik niet de enige mama ben die haar zoontje met een bang hart gaat wakker maken ;) en dan een ochtendritueel met de nodige obstakels door te worstelen... een engelengeduld moet je dan hebben en verbazend genoeg heb ik dat voor mijn klein warhoofdje gerust over...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts