Gekookt eten
'Er is kip met appelmoes en frietjes, een gevulde aardappel met groenten, een hamburger met sla en frietjes, ... Je mag kiezen wat je wil; we vragen voor jou wel een bordje zonder vlees.'
Sinds mijn zoon uit angst voor dieren - en nee, niet uit liefde voor dieren - niets meer wil eten dat ooit aan of in een dier heeft gezeten, is de keuze op restaurant er niet eenvoudiger op geworden. Hij was sowieso al een kieskeurige en kleine eter en nu ook nog alle vlees, vis en eieren wegvallen is de keuze helemaal beperkt. Ja, natuurlijk hebben we al onze trucs al uit de kast gehaald om hem toch te overhalen maar hij weet wat hij wil en daar hoort 'dieren eten' alvast niet bij.
Al van bij het begin van mijn opsomming zie ik hem verschrikt naar me kijken en langzaamaan verschijnt er een diepe boze frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Nee! Als ik nu al avondeten moet eten dan eet ik niets!' roept hij uit en ik zie aan zijn blik dat het hem menens is. We zitten gezellig in een restaurantje aan de rand van een grote speeltuin op traktatie van mijn grootvader.
's Middags een gekookte maaltijd eten is iets wat we slechts uitzonderlijk doen en mijn zoon is hier dus niet aan gewend. Ik had hem die ochtend nog duidelijk onze planning uitgelegd: naar een grote speeltuin in een groot park, even spelen, dan met zijn allen eten op restaurant, daarna nog even verder spelen en dan weer naar huis. Hij zag het helemaal zitten. De natuur vindt hij fantastisch, een speeltuin reuzeleuk en op restaurant gaan noemt hij steevast 'gezellig'. Eén detail had ik dus over het hoofd gezien: ik had hem niets verteld over het gekookt eten.
'Ik ga niets eten.' zegt hij nogmaals vastberaden. Even daarvoor liep hij nog te zeuren over honger en was hij zichtbaar opgelucht toen we hem aan het restaurant herinnerden. Nu gaat hij plots in hongerstaking. Mocht mijn jongste zich zo gedragen, dan zou wat overredingskracht voldoende zijn om hem op andere gedachten te brengen, maar dit is meer dan koppigheid. Ik zie hoe zijn hele lijfje verstijft en hoe zijn blik vol angst loopt. Ik zie hoe hij plots allerlei 'tics' krijgt en hoe hij overspoeld wordt door zijn eigen gedachten en gevoelens.
Gelukkig staan er ook boterhammen met kaas op de kaart. Hij heeft er nooit eerder zo van genoten.
Sinds mijn zoon uit angst voor dieren - en nee, niet uit liefde voor dieren - niets meer wil eten dat ooit aan of in een dier heeft gezeten, is de keuze op restaurant er niet eenvoudiger op geworden. Hij was sowieso al een kieskeurige en kleine eter en nu ook nog alle vlees, vis en eieren wegvallen is de keuze helemaal beperkt. Ja, natuurlijk hebben we al onze trucs al uit de kast gehaald om hem toch te overhalen maar hij weet wat hij wil en daar hoort 'dieren eten' alvast niet bij.
Al van bij het begin van mijn opsomming zie ik hem verschrikt naar me kijken en langzaamaan verschijnt er een diepe boze frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Nee! Als ik nu al avondeten moet eten dan eet ik niets!' roept hij uit en ik zie aan zijn blik dat het hem menens is. We zitten gezellig in een restaurantje aan de rand van een grote speeltuin op traktatie van mijn grootvader.
's Middags een gekookte maaltijd eten is iets wat we slechts uitzonderlijk doen en mijn zoon is hier dus niet aan gewend. Ik had hem die ochtend nog duidelijk onze planning uitgelegd: naar een grote speeltuin in een groot park, even spelen, dan met zijn allen eten op restaurant, daarna nog even verder spelen en dan weer naar huis. Hij zag het helemaal zitten. De natuur vindt hij fantastisch, een speeltuin reuzeleuk en op restaurant gaan noemt hij steevast 'gezellig'. Eén detail had ik dus over het hoofd gezien: ik had hem niets verteld over het gekookt eten.
'Ik ga niets eten.' zegt hij nogmaals vastberaden. Even daarvoor liep hij nog te zeuren over honger en was hij zichtbaar opgelucht toen we hem aan het restaurant herinnerden. Nu gaat hij plots in hongerstaking. Mocht mijn jongste zich zo gedragen, dan zou wat overredingskracht voldoende zijn om hem op andere gedachten te brengen, maar dit is meer dan koppigheid. Ik zie hoe zijn hele lijfje verstijft en hoe zijn blik vol angst loopt. Ik zie hoe hij plots allerlei 'tics' krijgt en hoe hij overspoeld wordt door zijn eigen gedachten en gevoelens.
Gelukkig staan er ook boterhammen met kaas op de kaart. Hij heeft er nooit eerder zo van genoten.
Boterhammen met kaas. Die horen ook bij de lunch. Koud en warm eten hebben ieder hun moment op de dag. Dat geeft een soort houvast en het is ook een soort klok. Mijn zoon met autisme heeft weinig gevoel voor tijd. Vroeger wilde ik weleens als variatie op zondag 's middags warm eten, maar dat doe ik niet meer uit angst zijn tijdsbeleving overhoop te gooien.
BeantwoordenVerwijderen