Eerste leerjaar

Hij komt samen met zijn klasgenoten nieuwsgierig het lokaal binnen gewandeld. Zijn vriendjes zien hun ouders helemaal achteraan meteen zitten en wuiven enthousiast. Hij is zo druk bezig met het absorberen van deze interessante nieuwe omgeving dat hij me niet eens opmerkt. Hij neemt plaats aan een bankje op de eerste rij en zijn vriendinnetje gaat als een echte moederkloek onmiddellijk naast hem zitten. Ik zie een ontspannen glimlach om zijn mond verschijnen wanneer hij aandachtig de talrijke letters en woordjes aan de muren van het klaslokaal bekijkt. Hij kan de meeste letters al lezen van toen hij nog maar tweeënhalf was en ondertussen leest hij ook al woorden. Hier voelt hij zich duidelijk in zijn nopjes. Het is de eerste keer dat hij samen met zijn leeftijdgenootjes een bezoek brengt aan het eerste leerjaar. Volgend schooljaar zal hij hier leren lezen, schrijven en rekenen en zal zijn leven als kleuter voorgoed voorbij zijn. Ik voel een krop in mijn keel opkomen wanneer ik hem daar zo flink aan zijn werkbank zie zitten. Hij zit mooi rechtop en kijkt nu vol verwondering naar het grote schoolbord recht voor hem. Vandaag leren de kleuters al een eerste woordje lezen. 'V - I - S' spelt de juf klaar en duidelijk. In koor zeggen alle kinderen haar na. Ik zie zijn ogen glinsteren terwijl hij enthousiast mee spelt. Woordjes spellen en lezen kan hij al een hele tijd. Dit is bekend terrein. Het hele lesuur doet hij enthousiast mee. Hij steekt geregeld zijn vinger in de lucht, loopt zonder aarzeling naar het bord wanneer hij de eerste letter van zijn naam mag gaan aanwijzen, werkt geconcentreerd in zijn werkboekje, ... en ik kan toekijkend van op de achterste rij nog amper mijn tranen bedwingen. Een heleboel zorgen glijden van me af. Wat is het mooi om hem zo te zien genieten. Zijn ogen knipperen wat vaker dan normaal, hij wiebelt geregeld met zijn neus en haalt voortdurend ongecontroleerd zijn schouders op, maar zijn glimlach blijft. Wanneer de juf een opdracht aan de hele klas geeft, zie ik hem aandachtig luisteren, maar dat de boodschap ook voor hem werd bedoeld lijkt hij niet te begrijpen. Spreekt de juf hem persoonlijk aan, dan gehoorzaamt hij meteen. Ik heb er vertrouwen in dat ze mijn 'zoon met een gebruiksaanwijzing' goed zal begeleiden en ik verlaat samen met de andere ouders glimlachend het klaslokaal.

Thuisgekomen kruipt hij zoals steeds meteen voor een halfuurtje achter de computer, zijn ultieme manier om te ontspannen na een vermoeiende schooldag. Wanneer zijn wekkertje het einde van het halfuur aangeeft, wil hij graag tekenen. Hij wijst een van zijn tekeningen aan de muur aan en vraagt me of hij dezelfde tekening nog eens mag maken. Ik zie plots een zekere spanning in zijn lijfje ontstaan en hij kijkt me aan met een bedrukte blik. 'Oké, dat is een goed idee', zeg ik zo opgewekt mogelijk. 'Nee,' blaft hij me toe, 'jij moet dat anders zeggen!' Alle spanning van deze ochtend lijkt er nu te moeten uitkomen. Zijn verlangen naar controle en voorspelbaarheid neemt de bovenhand en ik weet dat ik erg op mijn hoede moet zijn om hem nu niet in het rood te laten gaan. Hoopvol kijkt hij me aan. 'Hoe wil je dat ik het zeg?' vraag ik voorzichtig. Stampvoetend keert hij zijn rug naar me toe. 'Nee, nu moet ik helemaal opnieuw beginnen!' Hij stapt weer naar de plek waar hij oorspronkelijk zijn vraag stelde, kijkt me verontwaardigd aan en vraagt me opnieuw of hij de tekening nog eens mag maken. Nog steeds weet ik niet welk antwoord van me verlangd wordt en bovendien staat er nu ook een zeurende driejarige bij me die stilaan ook wat aandacht verdient. 'Ja, je mag die tekening maken', richt ik me nogmaals tot hem. Hij laat zich huilend op de grond vallen. 'Nu moet ik het wéér vragen! Jij moet gewoon "ja" zeggen.' Ik kijk geduldig toe terwijl hij weer op dezelfde plek gaat staan en voor de derde keer zijn vraag stelt. Ik geef hem een duidelijke 'ja'. Hij loopt meteen naar zijn tekentafel en begint te tekenen alsof zijn leven ervan af hangt.