De rode ballon

'Wil je graag een ballon hebben?' Mijn zoon knikt verlegen en en de apothekeres geeft hem een rood exemplaar.  Met een glimlach van oor tot oor en met zijn ogen naar de vloer gericht staat hij wat ongemakkelijk te prutsen aan het rode ding.  Ballonnen zijn een van zijn grootste passies en rood staat met stip op nummer één bij zijn favoriete kleuren.  Een rode ballon is dus een ware schat voor hem.  Ik verplicht hem nog even 'danku' te zeggen, waarop hij nog steeds starend naar de vloer met een bijna onhoorbaar stemmetje flink gehoorzaamt.  We stappen bij de apotheker buiten en hij toont me razend enthousiast zijn mooie rode ballon.  Zijn overdreven enthousiasme boezemt me angst in, maar ik lach vrolijk en bewonder zijn prachtige aanwinst.  Nog geen minuut later voel ik zijn hand in de mijne verstijven.  Zijn passen worden stroever en de blik in zijn ogen bedrukter.  Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe hij doelbewust zijn ballon op het voetpad laat vallen.  'Mijn ballon!' roept hij luid en hij reikt angstvallig achter zich om het ding op te rapen.  Wanneer ik zijn hand los om hem de ballon te laten oprapen, gaat hij er stokstijf naast staan en kijkt hij me strak aan.  'Raap hem maar op hoor', moedig ik hem zo enthousiast mogelijk aan, beseffend dat mijn angstige voorgevoel niet onterecht blijkt.  Aarzelend raapt hij het ding op en we stappen verder.  Enkele meters verderop zie ik zijn ballon opnieuw uit zijn hand glijden.  Koppig gaat hij er naast staan, zonder zich te verroeren.  Ik neem de ballon van de grond, duw hem in zijn handen en stap verder.  Hij volgt, maar zijn ballon ligt alweer op de grond.  Wanneer ik hem even later in mijn eigen zak stop, gaat mijn zoon helemaal in staking.  Hij wil niet meer verder stappen en roept boos dat hij nooit meer ballonnen wil en dat hij bovendien helemaal niet van ballonnen houdt.  De knoop in mijn maag maakt even plaats voor een opkomende lach, maar ik weet me te beheersen.  Aan het feit dat we zo meteen nog de hele supermarkt dienen te doorkruisen tracht ik nog één minuut niet te denken.

Mijn zoon verrassen ligt sowieso vaak moeilijk, maar hem verrassen met iets wat hij écht leuk vindt, loopt zelden goed af.  Hij raakt zo overweldigd door zijn eigen emoties, dat het hem eigenlijk te veel wordt.  Krijgt hij echter iets wat hij níét leuk vindt, dan hebben we het natuurlijk ook geweten.