Brooddoosje

'Mamaaaaaaaaa!' roept hij zo luid hij kan.  'Alweer', denk ik en ik blijf toch nog maar even zitten.  Toen hij nog kleiner was riep of krijste hij ons vrijwel elke nacht tot naast zijn bed voor de meest banale zaken, zowel 's avonds als in het midden van de nacht.  De voorbije weken lijkt hij in zijn oude gewoonte te hervallen en bezorgt hij zijn mama en papa dus allerminst prettige avonden. 'Mamaaaaaaaaa!' roept hij nogmaals.  Ik hoor dit keer paniek in zijn stem en besluit dan toch maar weer naar boven te gaan.  Zijn kamer is twee verdiepingen hoger dan de woonkamer gelegen. Dat mijn beenspieren ondertussen goed getraind zijn zal ik maar als iets positiefs beschouwen.  'Mamaaaaaaaaaaaaaa!'  Zijn geschreeuw snijdt nu door merg en been.  Ik kom zijn kamer binnen en vraag wat er aan de hand is. 'Heb jij mijn brooddoosje klaargezet?' vraagt hij bezorgd. 'Nee, nog niet.  Maar ik doe het morgenochtend zoals ik je heb uitgelegd, beloofd', antwoord ik niet al te vriendelijk.  Ik heb hem reeds meer dan eens die avond uitgelegd dat ik morgenochtend bij mijn ontbijt voor ieder kind een brooddoos zal klaarzetten zodat de jongens al kunnen ontbijten terwijl papa nog wat langer in bed kan blijven liggen.  Tijdens de vakantie dien je als werkende ouder wat creatief te zijn.  Ik geef hem nog een snelle zoen en ik daal de trap weer af richting woonkamer.  Ik ben nog maar amper beneden wanneer ik hem reeds terug hoor roepen. 'Mamaaaaaa! Mamaaaaa! Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaa!'  Zijn stem klinkt luid en paniekerig en ik hoor hoe hij begint te huilen.  Met tegenzin kom ik voor de zoveelste keer zijn kamer binnen.  Ondertussen is ook kleine broer in de kamer ernaast wakker geworden van het kabaal.  'Mama, zet je dan ook een chocomelk bij mijn brooddoos?  Of zet je er een aardbeidrankje bij?'  Ik kan me niet herinneren wat er nog precies in de kast staat en ik weet al bij voorbaat dat mijn 'Dat zal je morgen wel zien' hem niet zal kunnen kalmeren.  Ik heb zin om de longen uit mijn lijf te schreeuwen.

Kleine broer roept me ook wel eens terug naar boven.  Met een glimlach vertelt hij me dan dat hij graag een andere knuffel wil of dat zijn deken niet perfect zit.  Ook vreemde geluiden kunnen wel eens leiden tot een roepend kind.  Maar ach, welk kind heeft dat nog nooit gedaan?  Mijn oudste maakt echter problemen van zaken waar andere kinderen vaak niet eens bij stilstaan.  En nee, hij zoekt niet enkel aandacht of hij probeert ons niet zomaar te testen.  Hij raakt in paniek van de banaalste zaken en het kost vaak bloed zweet en tranen om de radertjes in zijn hoofd tot bedaren te brengen.

Opmerking: deze anekdote werd afgelopen vrijdag geschreven.  Ondertussen zijn we enkele nachten verder en houdt hij zichzelf telkens drie à vier uur lang brullend, schreeuwend en huilend wakker. Konden we maar eens in zijn hoofdje binnenkijken.