Bruine krispies

'Bruine krispies' antwoordt hij wanneer ik hem vraag wat hij graag wil eten als ontbijt.  Ik ben er net in geslaagd hem een lepeltje antibiotica toe te dienen en hem te overtuigen om toch maar iets te eten.  'Als ik mijn medicijn neem, dan kan ik daarna niets meer eten' beweert hij.  Vervelend voor een medicijn dat je voor elke maaltijd dient in te nemen.  Twintig minuten heeft het ditmaal geduurd om hem zijn lepeltje siroop te laten opdrinken.  Dat valt zeer goed mee als je weet dat het me het afgelopen weekend tweeënhalf uur heeft gekost om hem een halve dosis Perdolan toe te dienen.  Werkelijk panisch was hij: roepen, brullen, schreeuwen.  Door veel op hem in te praten, zelf rustig te blijven en hem te kalmeren in de mate van het mogelijke lukte het me dan toch om hem vrijwillig íéts te laten innemen.  Een engelengeduld heb je nodig met hem in de buurt, zeker wanneer hij ziek is!  Hij zit opgescheept met een zware oorontsteking en ja, natuurlijk doet dat pijn, veel pijn zelfs.  Voor hem is die pijn onverklaarbaar en dus raakt hij er van in paniek.  Hem volledig geruststellen blijkt onmogelijk en dus vertoont hij dezer dagen meer 'autistisch gedrag' dan anders.


Bruine krispies dus... Ik vul voor hem een kom en zet ze neer op zijn plekje aan tafel, met een lepel ernaast en een glaasje chocomelk erbij.  Hij zet zich aan tafel met veel gekreun en gesteun en roept dan plots paniekerig: 'Nee!  Ik wil geen melk!  Ik lúst geen melk!'  Zijn lepel vliegt door de kamer en hij kijkt me aan met een blik waarin ik zowel angst als verontwaardiging herken.  'Ik heb je toch helemaal geen melk gegeven?' reageer ik verbaasd.  'Je hebt een lepel gegeven en er moet alleen een lepel bij de krispies als er ook melk bij is.  Ik lúst geen melk!  Ik ga mijn krispies niet opeten!'  Na nog een twintigtal minuten krijg ik hem overtuigd om enkele schepjes krispies in zijn mond te schuiven.

Reacties

Populaire posts